Over lentesneeuw en konijnenhokken verschonen

Ja hoor, ik ben er weer met open ogen ingetuind! Enthousiasme zorgde er deze keer voor dat ik de signalen met groots gemak aan de kant schoof en over mijn grenzen ging.
Een hardnekkige verkoudheid die aanbleef, erger werd en mij ‘dwong’ om één dag in bed te blijven, om – onvoldoende uitgeziekt – alsnog te blijven sluimeren. Afgewisseld met vermoeidheid en hoofdpijn.
Ondanks dat mijn lijf duidelijk aangaf dat ik rust nodig had, wilde ik niet luisteren. Want ik was op weg om fulltime in mijn praktijk te gaan werken. Mijn loondienstbaan had ik opgezegd. En terwijl ik mijn opvolgster aan het inwerken was, was ik elk vrij uurtje bezig met het verder op de kaart zetten van mijn praktijk. Vol enthousiasme. Gewoon even door bikkelen want dit is wat ik wil, volledig werkzaam zijn in mijn eigen kindercoachpraktijk!

Totdat ik op een vrijdag wakker word en van vermoeidheid om 10 uur mijn bed weer induik. Daarna valt het kwartje pas: ik ben weer eens flink over mijn grenzen gegaan. Weer wat geleerd: Zelfs als je dingen doet die je leuk vindt, blijft het belangrijk om rustmomenten in te bouwen en weer op te laden. Ik heb dit direct weer ter harte genomen. Door heerlijk met een kop koffie in de tuin te genieten van de bloesem die, al samenwerkend met de wind, als lentesneeuw mijn tuin in dwarrelt en het gazon wit kleurt. Of – iets minder lieflijk, maar voor mij ook rustgevend ,-) – onze konijntjes van een schoon hok te voorzien.

Rust

In de rust die dit mij biedt, zie ik ook de parallel met kinderen, met name als zij gevoelig zijn. Een speelafspraakje direct na school, waarin vol enthousiasme gespeeld wordt, gevolgd door gezellig blijven eten. Geen haar op hun hoofd die er aan denkt om tussendoor even rust te nemen en tot zichzelf te komen. Welnee, spelen is veel te leuk! Wat nou rust? Maar dan blijken aan het eind van de dag alle prikkels en indrukken zich opgehoopt te hebben, is de energie opgebruikt en bij het naar bed gaan valt er geen land meer met je kind te bezeilen.
Ik vind het heerlijk om mijn kinderen te zien spelen en lol te zien hebben. Ik gun hen de ongecompliceerdheid en onbevangenheid van hun jonge leven. Maar misschien meer nog gun ik hun dagelijkse rustpuntjes door te niksen met lentesneeuw of konijnen geknuffel. Want jong geleerd is oud gedaan!
En ik? Ik blijf vallend en opstaand mijn pad vervolgen. Vastbesloten om de signalen die mijn lijf mij geven sneller te herkennen en met rust in balans te blijven.

 

© Judith van Zuylen | Coaching Het Zand